Strona główna

Emma Popik – ukończyłam filologię polską, napisałam pracę magisterską u pani prof. Marii Janion. (Biografia kontynuacja)

Książki

• 1986 - „Tylko Ziemia” - „Iskry” - opowiadania sf (najlepsza książka roku tego gatunku)
• 1988 - „Raport” - „Czytelnik” - powieść
• 1994 - „Wrzące powietrze” – „Wydawnictwo Gdańskie” - wiersze
• 1996 - „Bramy strachu” - „Akia” – opowiadania sf
• 1999 - „Genetyka bogów” „Akia” - esej sf
• 2004 - „Wejście do baśni” – „Wydawnictwo Gdańskie” - baśń dla dzieci
• 2009 - „Plan” – Wydawnictwo North Press - opowiadania sf

Almanachy

Moje opowiadania były również drukowane w almanachach:

• 1965/66 - „Almanach młodych - „Iskry”
• 1986 - „Bliskie spotkanie” - „Iskry”
• 1986 - „Almanach literacki Iskier”
• 1992 - Co większe muchy” - „Reporter”

Tłumaczenia

Przetłumaczyłam z języka angielskiego pięć książek w okresie od 1995 do 1999:

• „Twój osobisty horoskop” - Josepha Polansky’ego
• „Nieproszeni goście” - Richarda Halla
• „Dawne tajemnice” - Colina Wilsona
• „Przyjaciele czy nadzorcy” - Leah Haley
• „Kosmiczna psychologia kobiety” - Judith Bennett
• „Czas, aby żyć” oraz „Pożoga” Joe Haldemana - „Iskry” - 1987

Moje opowiadania przetłumaczono na:

• Język czeski
• Język japoński
• Esperanto

Opowiadania

• Zezwolenie - Nowa Fantastyka 5/1993

• Plan

• Dwa srebrniki

• Geniusz i lustro

• Demon zagłady

• Kłopotliwe pytania

• Wrzuć 5 centów

• Najpiękniejszy dzień na śmierć

• Zapakować w pudełko

Inspiracje i powiązania

Dotarła do mnie taka wiadomość: University of Washington scientist Robert Winglee and his team are working on a system that would remove space debris like those dead satellites that crash to Earth. Napisałam wiele lat temu opowiadanie “Dwa srebrniki”. Mówiło o usuwaniu śmieci z przestrzeni kosmicznej. A teraz jest na czasie, przynajmniej wkrótce będzie, ale już się o tym mówi w świecie nauki.

W Gdańsku powstała Platforma Edukacyjna, będąca informatyzacją szkoły. Od dawna są już edzienniki. Teraz nastąpi krok kolejny, a właściwie wiele kroków. Nauczyciele będą zawieszać w sieci materiały z lekcji. Zostaną wprowadzone eksiążki. Liczę na to, że tornisty uczniów będa opróżnione z ciężkich papierowych książek. Wszystko będzie można nagrać na pedrive'a i włożyć do kieszeni, aby pójść do szkoły. I tylko się pytam, po co chodzić do szkoły? Przecież przez domowy komputer można się połączyć ze szkołą, ściągnąć wykład, porozmawiaż z nauczycielami i kolegami. Oczywiście, nie wydarzy się to wkrótce, ale chyba jest to proces nieunikniony. Napisałam opowiadanie "Demon zagłady". Akcja toczy się w małym miasteczku na Dzikim Zachodzie techniki. Wokoło pustka. Miasteczko zbudowano z gotowych elementów. Wszystko jest nawet jeszcze bardziej gotowe. Wystarczy kliknąć na ikonę, a zostaną dostarczone wszelkie potrzebne rzeczy. Nie ma powodu, aby uczyć się czytać i pisać. Jest to proces wieloletni i kosztowny. Do tego miasteczka przybywa pewien tajemniczy człowiek. Wygląda jak biedny tramp. Robi sobie jednak skręta z gazety. Przez miasto przebiega elektryzująca wiadomość: Gość umie czytać. Obywatele otrzymali szansę na wpisanie ich do wielkiego rejestru ludzi. Zaczną istnieć w świadomości innych. Zostaną dołączeni do wielkiej ludzkiej rodziny. I wydarzenia zaczęły się toczyć. Wydarzyła się historia, podobna do opisanej przeze mnie w książce "Raport": piętnastoletni chłopiec usiłował popełnić samobójstwo, podpalając się po oblaniu się denaturatem. Wyjaśnił, że uczynił to z powodu zawiedzionej miłości, z rozpaczy. Traktowano go pewnie jak ucznia i jak syna, a nie jak istotę opanowaną wielką namiętnością. Może powinniśmy inaczej patrzeć na ludzi, nie w kategoriach społecznych. Nawiązaniem do tej książki są również historie opisywane w gazetach. Ukazywały one ludzi, którzy na codzień posługiwali się językiem pełnym przekleństw i wyzwisk. Każde zdanie miało tego rodzaju kilka wtrąceń. Tak się zwracali do siebie wzajemnie, mówiąc o swoich uczuciach. Na porządku dziennym były rękoczyny, poważne pobicia, groźby i ciosy nożem. Okazuje się, że w taki sposób wyrażali swoją miłość do drugiej osoby. Tak więc, sądzę, że książka "Raport" ukazuje pewną prawdę o ludzkich emocjach, mimo że czytelnicy są z pewnością przyzwyczajeni do norm kulturowych w okazywaniu uczuć i wyrażaniu emocji i te formy zachowują.

Recenzje

• Tylko Ziemia