Nadal idziemy

Nadal idziemy

Bito w wielki bęben głodu

i rozpoczynała się wędrówka:

śpiewali, gnając bydło,

rodząc po drodze dzieci;

między palcami stóp grzęzły kamyki.

ziem, które przemijały.

Opowiadali sobie o miastach

i utraconych krainach;

rozdymali nozdrza,

czując zapach soli.

Przypomnienie było jak smagnięcie batem,

więc się zrywali,

by dążyć,

choć morze cofało wciąż swe brzegi.

Lecz bęben nie cichł,

ogłuszał, kiedy przystawali.

Morze - krzyknęli wreszcie, klękając,

a bębny schowane w ich krwi

już tak biły jak puls.

Szli. Szli dalej.